W 1863 roku, na wzgórzu, przy ówczesnej  Turnerstrasse, a dziś ulicy Jagiellońskiej (miejsce gdzie Szczecin wygląda jak San Francisco) Herman Koch otworzył browar, nazwany później Victoria (Stettiner Victoria Brauerei). Wtedy też powstały dwukondygnacyjne piwnice i pierwsze murowane budynki. Usytuowanie fabryki na wzgórzu, zapewniało idealne warunki dla leżakowania i fermentacji produkowanego tam piwa, pod względem wysokiej wilgotności (do 90%) i stałej temperatury (10 st.C). Browar Victoria działał do 1921 roku. Po kolejnej zmianie właściciela – zakład przejęła firma Ferd. Ruckforth Nachfolger A.- G. Stettin – zakład przekształcono w wytwórnię wódek.

Podczas działań wojennych budynki fabryki nie zostały zniszczone, ale już po wojnie większość wyposażenia została wywieziona do ZSRR. Mimo to, już w marcu 1946 roku wznowiono produkcję – jako Szczecińska Wytwórnia Wódek POLMOS. W latach 60. zautomatyzowano procesy produkcji, wraz z rozwojem techniki rozwijano technologię produkowanych wódek. Produkowano tu popularną (czyli tanią) wódkę, ale od początku specjalizowano się w produkcji wódek naturalnych wymagających wieloletniego leżakowania – winiaki, whisky, śliwowice, wódki typu calvados. Tu wreszcie, produkowana była oryginalna Starka.

Szczeciński Polmos z uwagi na problemy finansowe w 2009 roku został postawiony w stan upadłości. Produkcja stanęła rok później. Dopiero w 2012 roku za ponad 29 milionów złotych Polmos kupiło Gdyńskie Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowe Agora. Niedługo potem firma przeniosła się do Szczecina, zmieniła nazwę na Szczecińska Fabryka Wódek Starka.

Nowy właściciel – Szczecińska Fabryka Wódek Starka, która w 2012 roku przejęła upadły Polmos (historia fabryki w ramce), finalizuje przygotowania do wznowienia produkcji. Nowy właściciel nie zamierza tworzyć wielkiego wódczanego kombinatu. Chcą skupić się na produkcji tego, co najcenniejsze – Starki. Opuszczony zakład przy Jagiellońskiej zaczyna tętnić życiem. Nowym życiem.

Starka, to tradycyjna wytrawna wódka zbożowa, wytwarzana ze spirytusu otrzymanego po fermentacji żyta z niewielkimi dodatkami liści lipowych lub jabłkowych. Proces produkcji podobny jest do tego stosowanego w przypadku whisky. Rozlewana jest do dębowych beczek, gdzie leżakuje minimum 10 lat. W tym czasie nabiera szlachetnego bukietu, wyrafinowanego smaku oraz naturalnego koloru. Niepowtarzalną złoto – brązową barwę nabiera w trakcie naturalnych reakcji z dębowym drewnem, bez śladu jakichkolwiek środków barwiących. Koneserzy określają jej smak jako cierpki i ostry. Moc: zawsze 50%. Starkę najlepiej pić w koniakówkach. Warto ją przez kilka minut podgrzewać w dłoni, delektując się jej unikatowym, intensywnym zapachem przypalanki.