Rakija (bułgarska: ракия, bośniacka rakija, chorwacka rakija, grecka ρακί, macedońska ракија, serbska pакија, węgierska pálinka, albańska raki, rumuńska rachiu (pot. răchie), słoweńska žganje, słowacka pálenka, turecka rakı) - jest to potocznie wódka, zbliżona trochę do brandy, otrzymywana przez destylację przefermentowanych owoców. Popularna w rejonie Bałkanów. Zawartość alkoholu wynosi 40% do 50%, ale domowej produkcji zwykle jest mocniejsza, przeciętnie 50 do 60%. Prepečenica to podwójnie destylowana rakija, z zawartością alkoholu czasami przekraczającą 60%.

Rakija jest uważana za narodowy napój wśród południowosłowiańskich krajów, takich jak: Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Serbia, Czarnogóra i Macedonia. Jej najbardziej popularna forma, śliwowica, jest wytwarzana ze śliwek. Inne często wykorzystywane owoce to winogrona (najpopularniejsze w Serbii, Czarnogórze i Macedonii), brzoskwinie, morele, jabłka, figi oraz pigwy. Śliwkowa i winogronowa rakija jest czasami mieszana po destylacji z innymi składnikami jak zioła, miód, wiśnie i orzechy.

Picie rakii ma na Bałkanach często znaczenie rytualne.

• Na koniec prawosławnego pogrzebu, przy wyjściu z cmentarza, żałobnikom podawany jest kawałek ciasta pogača i kieliszek rakii. Pijąc \"za duszę\" zmarłego, najpierw wylewa się trochę rakii na ziemię, mówiąc po rumuńsku: \"Dumnezeu sa-i primeasca\" (Niech Bóg otrzyma to dla niego/niej), potem pije się resztę.
• Podczas ceremonii ślubu ojciec pana młodego przechadza się wokół wszystkich stołów, oferując kieliszek rakii wszystkim gościom, wznosząc toast za szczęście nowożeńców. Ogólnie na Bałkanach rakija jest oferowana gościom domu na powitanie.
• Często \"gotowana\" (kuvana lub grejana) rakija, podgrzewana w wielkich baniakach, jest oferowana odwiedzającym festiwale pod gołym niebem, zwłaszcza w zimowe dni. Jest ona podobna do grzanego wina, jako że używane są słabsze rodzaje rakii (lub mocniejsze rozcieńczone z wodą), do których dodawane są miód, cukier i przyprawy.